Costumbres, tradición, gastronomía, trabajos rurales, vida vaqueira, saber popular

La escapá de Pepín

por Jorge Delgado Sampedro  

Nun diban ni venti cuatro hores cuando ya se arrepentía de lo que había fecho. Esto yera lo que taba pensando Pepín echéu encima la yerba d´un payar.

Facía dos días que Pepín había reñío con so pá. Pepín nun facía más que quexase de que ni el pá ni la ma tse agradeciesen to lo que él facía. Pa etsos, Pepín nun facía ná al drechas. Sin embargo Pepín yera muy trabayaor; diba a curiar les vaques, a por tseña'l monte, ayudaba a so ma a facer pan, pel verano diba a la yerba y na escuela aprobábalo too con munchu esfuerzu. To esto contando tan sólo con 11 años. Toos los vecinos topaban a Xuan y Teresa pe las caleyas y tses decían: “ Ay que buenu ye Pepín… ¡y cómo trabaya! ya podían ser toos los guajes asina…! Pero Xuan siempre tenía algo que decir “Buenu buenu, eso ye lo que paez… ¡ye más vagu q'un usu n´a inverná…! Entós, caro…, a Pepín paecíatse mal..., y entristecía muncho por esto que decía so pá.

Entos un día enfadóse muncho, muncho, y entamó d´escapase de casa. Garró un palu y atótse una fardeluca na punta, na que guardó lo que más tse facía falta: un poco pan, un poco mantega pa comer al principiu, y un poco miel que tse había garrao a so güela. Con eso bastaría pa sobrevivir al principio, y tsueu, ya se las apañaría.

Caminó tsergu retu, fuera del puiblu, pel monte hasta llegar a Brañatsuenga. Atsí paró a descansar un ratín y a comer algo de mantega con pan, pues ya diban cinco o seis hores que taba caminando. Como el puerto yera muy grande, Pepín a veces pasaba pel mesmu sitiu dos veces pero él seguía caminando. Siguió caminando to la terdi, pero tampoco avanzaba muncho, pues yera piquinín, incluso pa la so edad. Cansaba pronto y paraba ca poco. Cuando taba escureciendo, Pepín tuvo algo de mieo pues se contaban historias de tsobos que comían les oveyes y los xatinos, y si pintaba y tenían muncha fame, tamién tarían gustosos de comer a un guaje como Pepín.

Entos Pepín vu una cuadra debaxo una penasca y refuxióse atsi pa pasar la nuechi calentín ente la yerba. Entos foi cuando pensó nos tsobos, en si acaso vendrían a por él tando dientro la cuadra. Entos tsevantóse de onde taba echéu, y foi hasta la puerta pa asegurase de que taba bien trancá. Echótse l´aldaba a la puerta per dientro, y volvú a acostase ente la yerba.

Aún asina, Pepín tenía mieo y empezó a cavilar les mil maneres que tendría un tsobu de entrar: per un ventanucu que había nel payar, pel bocarón del payar que nun tenía aldaba… Entos Pepín díxose a si mesmu que eso que nun yera posible y tranquilizóse un poco. Pero Pepín taba incomalo porque nun taba a gusto tan tsueñe de casa. Y taba tou preocupéu pe la comía que había trayío con él. Había calculao mal, pues col cansancio de la caminata de tol día, había comío casi to lo que había trayío con él.

Taba pensando esto Pepín y tenía algo de frío, pues yera una nuechi de verano, pero corria´l fresco igual. Sonaban los bichos y una curuxa que debía tar bramente cerca. Ente´l cansanciu y el cantu suave de la nuechi, Pepín adormezúse ente la yerba después de haber entrao algo en calor tapándose con más yerba.

Amanezú Pepín sobresaltéu, pues oyú unes voces, y salú a cucar a ver quién yera: Y cuánto foi la so sorpresa, cuando vú a so pá y so má gritando “¡Pepín, Pepín! ¡Ay, Pepín onde andarás!” Entós mesmo, Pepín destrancó la puerta la cuadra y foi corriendo pa con so pa y so má. Éstos, tsocos de contentos, abrazaron a Pepín y tseváronlu pa casa. Y de ahí en adelante, los padres miraron más por Pepín y ésti, aprendiú algo muy importante: que nunca más diba a escapar de casa, pero que a veces convenía datse un susto a la xente pa que valorara más lo que tenía.

Otros trabayos del mismo autor (II)

Volver a Índice de la Esquisa

Volver a ÍNDICE general de la páxina web